pembe mavi'li hayat: Kelebekler ve İnsanlar

17 Nisan 2012 Salı

Kelebekler ve İnsanlar

Belki de en büyük özrümüz önyargılarımızdır. Evet belki de, Üstün Dökmen'nin kitabını okurken okuyucuya sorgulattığı soru bu. Engellilere doğru yaklaşım eğitimi alırken kafamın içindeki bir sürü yargıyı yerle bir etmiştim. Tam bunların üzerine İlknur (kuzen) bu kitabı okumam gerektiğini söyledi. Haklıydı başka açılarıda gösterebilen bir roman olmuş , ellerinize sağlık Üstün Dökmen...

Uzun ama renksiz bir yaşam mı istersiniz, yoksa kısa ama renkli bir yaşam mı?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Anne olmak

Her şey anne olmamla başladı. Ekim 2003'te 16 saat sancı çekip oğlumu dünyaya getirmiştim. Hayatımın en karmaşık günü idi. Bir yandan çok korkuyor, seviniyor, mutlu oluyor, dehşete düşüyor, endişeleniyordum. Doğurduğum andan itibaren kendimi seçilmiş hissettim. Ben bu kadar güzel ne yapmış olabilirdim ki bu muhteşem olayın bir parçası olabiliyordum? Ama artık hayatım asla eskisi gibi olmayacaktı, önceliklerim, hayata bakışım ve kavrayaşım değişecekti.

Yoğun geçen borsa hayatımın artık rafa kalkması gerekiyordu. Ben artık emziren, bebeğine gaz çıkartan (duyduğum en güzel ses) , alt temizleyen, yogurt mayalayan, sebze çorbaları yapan, bebeği olmadan adım atmayan bir anneye dönüşmüştüm. Çünkü ben anneliği çok sevmiştim.