Kilo problemini biliyorum geriye çözmek kalıyor

Kilo problemimin nereden geldiğini biliyorum eeee artık geriye çözmek kalıyor. Hayatımızın en önemli meselesinin yemek yemek olduğunu düşünüyorum. Hele ki, Türk ailelerinde bu durum daha fazla gibi.
Neden yemek yeriz?
-Fizyolojik ihtiyaçımızdan dolayı, vücudumuza enerji girecek ki yaşamsal döngümüz devam etsin.
-Karnımız zil çaldığından,
-Damak zevkimizden dolayı,
-Kan şekeri düştüğü için,
-Üzüldüğümüz için,
-sıkıldığımız için,
-Sevindiğimiz için,
-Şuursuzca ne yaptığımızı bilmediğimiz için, ve bir sürü nedenden dolayı yerizde yeriz.
İlk Dünya'ya merhaba dediğimizde emme refkleksimiz vardır ama annemiz bu reflekse karşı doymadığımızı düşündüğü için  bizi emzirirde emzirir. Bebek emdikçe gaz yapar ve ağlar, anne bebek ağladıkça emzirir bu kısır döngü devam eder. (Annem beni seviyor her ağladığımda beni emziriyor)
 İlk ek gıdalara geçtiğimizde bedenimiz kadar yemeği her öğünde yememizi isterler. O yemek ya bitecektir ya da ağzından burnundan şuurlu ya da tv karşısında şuursuzca tıkılacaktır. Yemek artık bizim elimizde yetişkinleri mutlu etme ve sinirlendirme için kullanabileceğimiz bir silahtır. (Anne-babam beni seviyor yemek yedirmek için sürekli ilgileniyor hatta peşimden koşturuyor)
Gittiğimiz anneanne, babaanne, dayı, halı, teyze, komşu teyze nereye gidersek gidelim evde sürekli yemek ikramı yapılır. Allah ne verdiği ise diye başlanır ama oradan ayrılana kadar ikram devam eder. (anneannem, babaannem, teyzemler ... beni çok seviyor )
Okula başladım zaman  süper okul kantinleri ile karşılaşırım, ne ararsan var cola, kremalı bisküvi, tuzlu çubuk daha neler neler  (okul yönetimi beni çok seviyor kısa sürede kana karışıp şekerimi yükselten gıdalar ile beni mutlu ediyor)
Evde canım sıkılır ne yapacağımı bir türlü bilemem, önümde o kadar uzun zaman vardır ki zamanı bol keseden  fütursuzca harcayabilirim. Kendimi dolapla bütünleştiririm (kendimi seviyorum bak şeker yükseldi mutluyum)
Arkadaşımla ya da sevgilimle tartışırım ve sorunu çözemeyip içime kapanıp dolaba açılırım. (aşkta neymiş gerçek aşk çikolata)
Anne olurum yeni hayatıma alışmaya ve doğum ağrılarılarına gögüs germeye çalışırken sürekli emziririm ve sütüm bol olsun diye yerimde yerim. (bebeğimi seviyorum)
Çocuğum okuldan gelir kaçta geldiğinin önemi yoktur saar:13'te olur, 16'da, 18'de pek bir farkı yoktur önüne yemek koymam gerekir. (çocuğumu seviyorum)
Herhalde en traji komik olanıda; evden cenazeniz çıkmıştır kafanız karışık ruhunuz darmadağın olmuştur. Etrafınızda bulunan yakınlar sürekli size bir şey yedirmeye çalışırlar sanki yemek içimizdeki boşluk duygusunu dolduracaktır.
Ya da eve gelirsiniz anneniz canınızın sıkkın olduğunu görünce bir çay yanında bir dilim kek verir sakinleşirsiniz. Artık yemek yemeğe bir çok şey sığdırıyorum. Bu sığdırdıklarım arasında maalesef kilolarda var. Sonrada anneniz ya da bir arkadaşınız çıkıp 'aaa acaba  sen bu sıralar kilomu aldım? bence biraz dikkat etmelisin'der ve sen bu sözlerle başedebilmek için bir parça çikolata yersin...
Kilomu aldım gerçekten acaba neden?...